Mustafa Nuri yönetmenliğinde, 2011 yapımı filmde, Hatice Aslan'ın efsanevi oyunculuğunu izliyoruz. Hem çok yetenekli hem de aşırı güzel olmamakla beraber çok kendine özgü ve doğal bir çekiciliği var. En Son Babalar Duyar dizisindeki şapşik halini de akla getirirsek, kadının her türlü role mükemmel uyum sağladığını söyleyebiliriz; Şener Şen gibi, yerine göre Namuslu, yerine göre Eşkıya. Burada, Üç Maymun'daki rolünü hatırlattı bana.
Hatice Aslan dışındaki oyunculukların da hakkını vermek gerek diye düşünüyorum. Cengiz Bozkurt’tan, Leyla ile Mecnun deformasyonum nedeniyle sanki bir miktar Erdal Bakkal havası sezsem de yılışık ve ırz düşmanı seks taciri rolüne cuk oturmuş.
Yakışıklı başrolün oyunculuğuna da diyecek yok; serseri ama altın kalpli aptal aşık rolüne çok yakışmış. Kadından sıkılıp, hayatın olağan akışı doğrultusunda kadını yüzüstü bırakacağını düşünmüştüm ama beni utandırdı, delikanlı çocukmuş. Tombul annenin oyunculuğunu da es geçmemek gerekir; yeme krizi sahnesinde bir ara akan sümüğüyle Serenay Sarıkaya’ya selam çaktı diyebiliriz.
Oyunculuklar ve kurgu bu kadar iyiyken neden bu kadar çok, kör göze parmak sahne vardı anlaşılır gibi değil. Tombul anneye, kocasının tam olarak ne gibi bir kötülük yaptığı asla anlaşılmıyor, kadının tepkisi abes kalıyordu; kendi hayal gücümüzle tamamlamaya çalışsak sahne asla hakkını veremiyordu. Sahne hakkını verse, o kapı, sürekli evdeki çocuk gelip de izlesin diye mi açık bırakılıyordu?
Üzgün kaslı çocuğu, durup dururken kalp krizinden öldürmeye gerek var mıydı cidden; hangi yolun yolcusu olduğunu anlayabilmiştik zaten? Ablanın evindeki akşam yemeği sahnesinde kocasıyla bir anda kavga etmeye başlaması; kardeşini kıskanan ablanın, aynanın karşısına geçip geçip süslenmesi falan. Acaba yönetmenler, biz izleyicileri bazen çok mu hafife alıyorlar, anlayamayız mı sanıyorlar?
Filmin hastane sahnesi, aklıma kazınan bir anımı hatırlattı. Bir gece acilde yatarken, açık saçık kıyafetli, muhtemelen seks işçisi genç bir kız sinir krizi geçirir halde acile geldi. Kızı benim beklediğim yatağın yanına yatırdılar ve doktor geldi. Doktor, kıza, içki içiyor musun, sigara kullanıyor musun, ilaç kullanıyor musun, şeklinde ard arda sorular sordu; kız hepsine hayır dedi. Peki uyuşturucu kullanıyor musun diye sordu; kız şak diye, evet dedi. Bir süre sonra da baştan ayağa örtülü, gariban bir teyze geldi kızın yanına, annesiymiş. Kız ağlaya ağlaya annesinden uyuşturucu istedi, annesi tamam dedi; sonra birbirlerine sarılarak gittiler. Zaten o gün bu gündür içime dert olan bir hikayeydi, filmin son sahnesinde gözümde yeniden canlandı; sanırım artık asla unutamam. İnsanların ne kadar büyük dertleri var, keşke kimseyi yargılamasak.
Commentaires