Ortak noktaları, Anders Danielsen Lie’yi ve modern hayat depresyonunu üç eşit parçaya bölen 15 yıllık bir Joachim Trier üçlemesi. Aydınlık anlarında bile karanlık filmler serisi. İlki, 2006 yapımı, dostluğun filmi: Reprise.
Tüm güzellemeler kötü gün dostlarına yapılsa da insanın başarılarına sevinecek eleştirel arkadaşlara da ihtiyacı vardır. Filmimizde hepsini karşılayan bir Erik karakteri görüyoruz.
Filmin başında, kendisi kaybederken Philip’in başarmasına gözlerinin içi gülen Erik; aynı gözlerle, Philip yerle yeksan olduğunda merhamet ve sevgiyle bakıyor. Ama elbette hayatın olağan akışı olarak, tüm çabasına rağmen bir noktada Philip tarafından uzaklaştırılıyor.
Dış sesin olduğu bir filmi, basit bir çocuk filminden farklı tutmak, bayağı kılmamak zordur; Trier bunu başarmış. Dış sese eşlik eden hızlı akan görüntüler sayesinde büyüklere masallar tadında bir filme imza atmış.
Anders Danielsen Lie’nin oyunculuğu o kadar takdire şayan ki tüm üçlemeyi ama en çok da ilk iki filmi tamamen Philip’in gözlerinde izledik.
Hangimiz eski anılarımızı, eski insanlarla yeniden yaşadığımızda ne hissedeceğimizi merak etmeyiz ki? Film, bunu da açığa kavuşturuyor. Elbette hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır, seks bile. Eski sevgiliyle yeniden çıkılan Paris turunda bunu gözlemledik.
Filmin en kendine özgü tarafı ise bu kadar karanlık ilerledikten sonra, Philip ve Erik’in dargın kalmasına gönlü elvermemek, allem edip kallem edip muhtemelen eski güzel günlerine döndükleri izlenimini vermek, böylece tatlı bir bir finalle izleyicinin yüzünde bir tebessüm bırakmak.
Comments