Güneşten Sonra, bir diğer adıyla Aftersun. İzlemeye başlayınca sevgiyle hatırlanan ve sonsuza dek tekrarlanan bir anı gibi akıp gidiyor. Bir baba ve kızın aralarındaki aydınlık, sıcak anlar ve daha karanlık, soğuk anlar yoğun bir şekilde gösteriliyor.
İzlerken pek bir şey olmuyor gibi gelse de aslında her an çok önemli. Doksanlarda geçen, sıkıcı ancak bir o kadar da dokunaklı bir tatil hikayesini, bir baba ve kızı üzerinden anlatan bir film Aftersun. Herkesin, her zaman iyi bir durumda olamayacağını çok iyi gösteren ve bunu, farklı hayatlar üzerinden yapan bir yapım olmuş.
Calum, boşanmış bir baba ve kızı Sophie ile Türkiye'de yaptıkları sıkıcı bir otel tatili ancak bu kadar iyi yorumlanabilirdi. Calum, hayatından pek memnun olmayan ve bunu kızına yansıtmamaya çalışsa da başaramayan; kızına olan aşikar sevgisi dışında duygularını kafese kapatmış ve bunun yerine, zihinsel sağlıkla ilgili zamanlarının daha sağlam olduğu bir zamanda, bir dizi küçük duygu karmaşası ve özbenliğini kaybetmiş bir adam profili oluşturan genç bir baba. Sophie ise her şeyin farkında, kendisi küçük ama aklı büyük olan cimcime bir kızdır.
Aftersun, sizi 90'ların teneke gibi müzik listelerinden ve ucuz gazlı içeceklerinden biri olan onların dünyasına daha da çekmek için bu motifleri bir araya getiren, gökyüzünde süzülen yelkenler ve havuz kenarında birbirine çarpan çıplak İngilizler aracılığıyla büyüleyici bir ritim ile size filmi tek nefeste izletiyor.
Film aslında Sophie'nin o tatilden kalan kesitlerden ve onu tamamlamaya çalışmasından oluşmaktadır. Yönetmen, bu anıları klasikleşmiş bir flashback yerine; Calum ve Sophie'yi kalabalık, hareketli bir dans pistinin yanıp sönen ışıkları altında bir araya getirmeye çalışıyor. Bütün tatillerini kaydeden ikili, konu ne zaman Calum ile alakalı bir yere gelse kamera kapanıyor. Bu da Calum'un eskiyi hatırlamamak istememesini anlatıyor. Kameranın kapalı olduğu yerleri ise biz Sophie'nin hatırlamak istediği gibi izliyoruz.
Aftersun, artık yetişkin olan Sophie'nin o zamanlar gerçekten anlamadığı şeylere dönüp baktığı bir anı ve hayal gücü sisinden süzülmüş çok kişisel bir hatıra olarak inşa edilmiş bir anı defteri gibidir. Gerçek ve kurmaca, kaydedilen ve hatırlanan olaylar arasındaki bu gerilim, bizi dramanın derinliklerine çeker ve kışkırtıcı bir şekilde ele geçmezliğini koruyan gizli bir gerçeğe dair ipuçları arıyormuşçasına her kareyi incelememize neden olur.
Aftersun'ın Mayıs ayında Cannes'da gösterime girmesinden bu yana neden bu kadar heyecan yarattığını anlamak çok kolay. Zekice, kendinden emin ve üslup açısından maceralı bir çalışma olan bu film, güzel bir şekilde ama aynı zamanda abartısız ve duygusal olarak sürükleyici bir reşit olma draması. Aşk ve kayıp temalarını neredeyse tesadüfi görünecek kadar ustaca işliyor ve bunları sanki sen yaşamışsın gibi hissettiriyor.
Aftersun, ustaca düzenlenmiş, empatik ve dürüst bir karakter çatışması olarak ortaya çıkıyor. Hikayesini tamamlamak için kadraj ve stille oynamaktan korkmayan yönetmen tarafından güzel bir şekilde ekrana dökülmüş, yürekten ve ustalıkla yakalanmıştır.
Comments